Z Nation

Z Nation – recenzja

Uważacie, że Walking Dead jest nudne, ma denerwujące postacie i straszy głównie swoją pseudopsychologią? Obejrzyjcie Z Nation. W jednym odcinku akcji jest więcej niż tam w pięciu. Do tego dużo czarnego humoru, mocny klimat postapo i nieco surrealistyczne pomysły scenarzystów, przez co całość ogląda się wybornie. Drugi sezon bardzo ciąży w stronę absurdu i jest już słabiej, ale i tak warto.

Dla kogo: wszyscy fani zombie; wielbiciele wartkiej akcji; ci, którzy dużo grali w Fallouta

Wołyń

Wołyń – recenzja

Mam wrażenie, że Smarzowskiego przygniotła narodowa ranga tematyki i wyszło po prostu poprawnie. Kronika wydarzeń przedstawiająca możliwie neutralnie tragiczne losy kresów i opowieść o źródłach nacjonalizmu. Bez wielkiej psychologii postaci, z naciskiem głównie socjologicznym. Wszystko wyjaśnione tak, by i obcokrajowcy zrozumieli. Smarzowski nawet trochę ograniczył naturalistyczne tendencje, żeby aż tak nie szokować wizualnie. Przez tę neutralność każdy wyniesie z tego filmu dokładnie to, co będzie chciał. Zastanawiam się, czy to dobrze czy źle, ale to temat na inną dyskusję.

Dla kogo: zainteresowani polską historią; lubiący mocne kino oparte na faktach; fani mrocznej duszy Smarzowskiego

Crimson Peak. Wzgórze krwi

Wzgórze krwi (Crimson Peak) – recenzja

Jeśli szukacie ambitnego kina, to nie to. Jeśli szukacie klimatycznego i pięknego kina z wysmakowanymi kadrami, to jak najbardziej. Pierwsze skojarzenie to baśń braci Grimm w mocno postmodernistycznym wydaniu. Uważam, że zdecydowanie warto, choć trzeba nastawić się raczej na wrażenia estetyczne niż intelektualne.

Ex Machina

Ex Machina – recenzja

Wiele się spodziewałem po tym filmie. Dużo dobrych recenzji. Łatka ambitnego SF. Nominacja za scenariusz. I dawno się tak nie rozczarowałem. W scenariuszu tego filmu jedna głupota goni drugą, w pewnym momencie stężenie bezsensu jest już nie do zniesienia. Do tego wieje nudą i pretensjonalnością. Na plus świetna oprawa graficzna i klimatyczna muzyka, ale i tak radzę omijać szerokim łukiem.

Pokój

Pokój (The Room) – recenzja

Film z ambicjami mówienia o rzeczach uniwersalnych. O miłości, wolności, rodzinie, wolnej woli, współczuciu i tego typu pierdółkach. A żeby było bardziej współcześnie, przy okazji rusza też temat siły mediów. Część kwestii przedstawiano świetnie, więc trudno nie mieć po seansie żadnych refleksji, część trąci strasznym banałem, przełomowych odkryć też raczej nie ma. Wydaje mi się, że to film bardzo indywidualny w odbiorze i generalnie warto zaryzykować obejrzenie i wyrobić sobie własne zdanie (chyba że oczekujecie lekkiej i dynamicznej rozrywki, wtedy włączcie coś innego).

Dla kogo: mający ochotę obejrzeć dobry uniwersalny film i się przy tym nie zanudzić; lubiący w filmie pewną teatralność; wychowujący dzieci

Spotlight

Spotlight – recenzja

Zdobywca Oscara w kategorii Najlepszy Film 2016 – chyba bez większego zaskoczenia. Można sobie tłumaczyć, że taki temat nie mógł przejść niezauważony, ale film rzeczywiście się broni. Perfekcyjnie poprowadzony scenariusz, każda scena dopracowana, dobry balans między thrillerem a dokumentem i do tego aktorzy z pierwszej ligi (swoją drogą bardzo cieszy mnie powrót Michaela Keatona z odmętów na sam szczyt). Mnie całość tak do końca nie porwała, ale i tak polecam.

Dla kogo: Ci, którzy lubią jak wszystko w filmie ma sens; spragnieni filmów technicznie i aktorsko doskonałych; otwarci na to, że świat jest paskudnym miejscem i nieszukający w filmie pocieszenia

Big Short

Big Short – recenzja

Trzeba mieć jaja, żeby zrobić film o kryzysie finansowym i liczyć na sukces. Tak jak trzeba mieć jaja, żeby uwierzyć w siebie i swoje umiejętności, aby wbrew wszystkim „mądrym głowom” założyć się przeciwko gospodarce. Szybkie tempo, sprawna realizacja i doskonała obsada sprawiają, że film dobry zmienia się w doskonały. Pomysł z celebryckimi wstawkami wyjaśniającymi ekonomiczne zawiłości wyborny – dodaje do filmu wartości rozrywkowej i pozwala płynnie przejść na nieco bardziej zaawansowany poziom dyskusji. Do tego gorzkie przesłanie, o którym nie można i nie warto zapominać. Zdecydowanie polecam.

Dla kogo: spragnieni dobrego kina; potrafiący zachować skupienie podczas seansu; mający dobry pomysł na inwestycję, ale niewierzący w siebie

Nienawistna ósemka

Nienawistna ósemka (Hateful Eight) – recenzja

Nowy Tarantino jest w porządku, ale zdarzyło mu się robić lepsze filmy. Ósemka jest bardzo teatralna i klimatyczna, przyjemnie się ją ogląda, ale trochę brakuje efektu zaskoczenia i świeżości. Jeśli nie wnikacie w amerykańską historię i konflikty rasowe, film na pewno zrobi mniejsze wrażenie. Ostrzegam też tych, którzy oglądają Tarantino głównie dla dynamicznej akcji i komiksowego przelewu krwi, bo choć ich nie zabrakło, to tym razem znacznie więcej jest dialogów (dobrych, żeby nie było).

Dla kogo: fani Tarantino; miłośnicy dobrego aktorstwa; lubiący wniknąć w ciekawe dialogi